سینما و اعتیاد؛ نقد فیلم در اوج آسمان

نقد یک فیلم از زاویه و نگاهی خاص، اجحاف در حق فیلم است و در دنیای نقد، کار درستی نیست. این کار ممکن است باعث شود تا ارزش‌های سینمایی و هنری فیلم تحت تاثیر آن دیدگاه و نگاه خاص قرار گیرد. برای مثال چه بسا فیلمی دارای ارزش‌های سینمایی غیرقابل انکاری باشد، اما اشکالات علمی زیادی داشته باشد که از ارزش‌های هنری فیلم می‌کاهد. یکی از دشوارترین کارهای دنیا برای علاقه‌مندان، دیدن یک فیلم برای اولین بار به منظور نوشتن نقد از دیدگاهی خاص است که عملاً باعث از بین رفتن لذت فیلم دیدن می‌شود. خوشبختانه فیلم up in the Air را مدتی قبل و فقط به عنوان یک علاقه‌مند دیدم و لذت بردم و زمانی‌که صحبت از یک فیلم درباره‌ی رفتارهای اعتیادی به میان می‌آید، یکی از اولین فیلم‌هایی بود که به ذهنم رسید. موضوع «اعتیاد به کار» می‌تواند دستمایه‌ی فیلمی عبوس، خشک و ناراحت‌کننده باشد، درباره‌ی فردی که همه‌ی فکر و ذکرش کار است و به هیچ جنبه‌ی دیگری در زندگی‌اش اهمیت نمی‌دهد، به ویژه زمانی‌که شغل این فرد، رساندن حکم اخراج افراد به آن‌ها در گوشه‌گوشه‌ی دنیاست. اما جیسون ریتمن کارگردان فیلم، جورج کلونی جذاب را در نقش فردی سرد و بی‌احساس قرار داده است که تمام خصوصیات یک فرد معتاد به کار را دارد و تقابل این جذابیت با دنیای سرد و تکراری کاری او، انرژی خاصی به فیلم بخشیده است. کسی که تمام وقت و انرژی خود را روی اجرای درست و مطلوب شغل خود متمرکز کرده است و به شدت به آن اهمیت می‌دهد، بدون آنکه لذتی از انجام آن ببرد و به عواقب پیام‌های خود بر روی دیگران اهمیتی بدهد.